مقام سيدالشهدا نزد پروردگار

روز سوم شعبان سال چهارم هجرت، دومین فرزند برومند حضرت على(ع) و فاطمه(س) چشم به جهان گشود. چون خبر ولادتش به پیامبر گرامى اسلام(ص) رسید، به خانه‏ حضرت على(ع) و فاطمه(س) آمد و اسماء را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسماء او را در پارچه‏‌اى سپید پیچید و خدمت رسول اکرم(ص) برد، آن گرامى به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.
روزهاى اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحى الهى، جبرئیل، فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد اى رسول خدا، این نوزاد را به نام ‏پسر کوچک هارون‏ «شبیر» که به عربى‏ «حسین‏» خوانده مى‌‏شود، نام بگذار. چون على(ع) براى تو بسان هارون براى موسى بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستى؛ و به این ترتیب نام پر عظمت «حسین‏» از جانب پروردگار، براى دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.
به پاس خدمات شایسته حافظان طریق حقیقت و ارج نهادن به مقام پاسداران غیور، روز سوم شعبان، «روز پاسدار» نام گرفت تا برای همیشه سیره جهل ستیزی قافله سالار عشق و شهادت منشور حرکت و فعالیت پاسداران باشد.

سيدالشهدا (ع)؛ دُردانه‏ پروردگار

مرحوم استاد آيت‌الله سعادت‌پرور در کتاب فروغ شهادت می‏‌نويسد: «در روايات بسيارى است كه سيدالشهدا(ع) از اوّل خلقت آدم(ع) تا خاتم انبياء(ص) مورد توجّه خداوند، انبيا و اوصياء(ع) قرار گرفته و آنان از وى ياد نموده‏‌اند. اين چه خصيصه‌‏اى است كه نه‏‌تنها پيش از ولادتش، كه پس از ولادت و شهادت او، معصومان(ع) درباره‏ او سخن‏‌ها گفته‏‌اند؟ نه‌تنها در لسان معصومان(ع)، كه بعد از شهادت او، همه‏ موجودات مادّى و مجرّد، جنّ، انس و ملائكه، زمين و زمان و... بر او گريسته و او را به تعظيم ياد می‌کنند؟

در زيارات و رواياتى كه درباره‏ سيدالشهدا(ع) وارد شده است، جريان تأثّر موجودات عالم از واقعه‏ شهادت آن حضرت، از جايگاه خاصّى برخوردار است، به گونه‌‏اى كه در كمتر زيارتى از امام حسین(ع) است كه به اين مسأله اشاره نشده باشد.»

ايشان همچنين در توضيح معنای «الوتر الموتور» در زيارت عاشورا می‌‏نويسد: «جمله‏ «اَلْوِتْرَ الْمَوْتُورَ»، ... در ظاهر به معناى فرد و تنهاىِ بی‌همتا، و به زبان فارسىِ خودمانى، به معناى «دُردانه» است، و به خصيصه‏ خاص سيدالشهدا(ع) ... اشاره دارد.» «دُردانه» اصطلاحاً به کسی گفته می‌شود که در جمعی مانند اعضای خانواده، مورد توجه ويژه‏ والدين و اعضای خانواده است.

مقام سيدالشهدا(ع) در نزد پروردگار

ايشان می‌فرمود: از اين بيان زيارت استفاده می‌شود که سيدالشهداء(ع) دُردانه‏ پروردگار است و خداوند در ارتباط با او حساب ويژه‌ای دارد و کسی که به ايشان متوسل شود، از فضل خاص خداوند بهره‌مند می‌گردد.

از همين جا به راز تفاوت فاجعه کربلا و زنده بودن آن، با ساير حوادث تاريخی که ظاهر مشابهی دارند پي مي‌بريم. سوزش شهادت سيدالشهداء(ع) هرگز خاموش نمی‌‏شود؛ چنان‌که رسول اکرم(ص) فرمود: همانا که شهادت امام حسين(ع) آتشى در دل مؤمنان انداخته است كه هرگز سرد نخواهد شد. تا به آنجا که ايشان اصلاً علامت مؤمن را شدت گريه بر سيدالشهدا(ع) می‌داند و در ادامه می‌فرمايد: مؤمنی از او ياد نمی‌کند، مگر آنکه می‌گريد.

راز اين تفاوت در مراتب ولايت است و مقام سيدالشهدا(ع) در نزد پروردگار به گونه‌ای است که توسل به ايشان، توسل به محبوب‌ترين‌ها در درگاه الهی است و خداوند پاسخ چنين استمدادی را سريع‌تر از ساير استمداد‌ها می‌دهد.

برگرفته از ادب حضور، دفتر پنجم؛ آداب و مراقبات عزاداری سیدالشهداء(ع)، ص۲۹