الگوی ولایت‌پذیری برای نسل جوان + فیلم

حضرت معصومه(س) در روز اول ذی‌القعده سال ۱۷۳ هجری در شهر مدینه چشم به جهان گشودند. این بانوی بزرگوار از همان آغاز در محیطی پرورش یافتند که پدر، مادر و فرزندان، همه به فضائل اخلاقی آراسته بودند. روایت است که برادر بزرگوار حضرت معصومه(س)، حضرت امام رضا(ع) ایشان را معصومه صدا می‌کردند و جدشان امام صادق(ع) قبل از تولد ایشان، حضرت معصومه(س) را به «کریمه اهل بیت» ملقب کردند.

نام حضرت معصومه، فاطمه است. در کتاب‌های روایی و تاریخی نیز، از آن حضرت با عنوان فاطمه بنت موسی بن جعفر(ع) یاد شده است، اما صدها سال است که آن حضرت با این لقب مشهور هستند، و این لقب نزد ایرانیان تبدیل به اسم برای ایشان شده است.

حضرت معصومه(س)، معصوم به معنایی که در مورد پیامبران و امامان به‌کار می‌رود نبوده، اما ایشان دارای طهارت روح و کمالات معنوی بالایی بودند، به گونه‌ای که به زائرانش وعده بهشت داده شده است.

با توجه به روایاتی که در شأن و منزلت حضرت معصومه(س) وارد شده است، می‌توان مرتبه‌ای از عصمت، نه در حد ائمه برای ایشان قائل شد. این مسئله در حق چنین بانویی بعید به‌نظر نمی‌رسد؛ چرا که این حد از عصمت به معنای دوری از گناه در زندگی عالمان بزرگ نیز فراوان مشاهده می‌شود.

حضرت معصومه(س) یک سال بعد از هجرت تبعیدگونه حضرت رضا(ع) به مرو، در سال ۲۰۱ هجری قمری، به شوق دیدار برادر و ادای رسالت زینبی و پیام ولایت، به همراه عده‌ای از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر و محلی مورد استقبال مردم واقع می‌شد. در شهر ساوه عده‌ای از مخالفان اهل بیت(ع) که از پشتیبانی مأموران حکومت برخوردار بودند، سر راه کاروان آنان را گرفته و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند، در نتیجه تقریباً همه مردان کاروان به شهادت رسیدند، حتی بنابر نقلی حضرت(س) را نیز مسموم کردند.

به هر حال، یا بر اثر اندوه و غم زیاد از این ماتم و یا بر اثر مسمومیت از زهر جفا، حضرت فاطمه معصومه(س) بیمار شدند و چون دیگر امکان ادامه راه به طرف خراسان نبود، قصد شهر قم را کرد. حدوداً در روز ۲۳ ربیع‌الاول سال ۲۰۱ هجری قمری حضرت وارد شهر مقدس قم شدند و در محلی که امروز «میدان میر» نامیده می‌شود در منزل «موسی بن خزرج» فرود آمدند و افتخار میزبانی حضرت نصیب او شد و پس از ۱۷ روز زندگی در این شهر رحلت کردند.