ستاره درخشان بحرین، سیدهاشم بحرانی فرزند سیدسلیمان حسینی بحرانی و معروف به «علامه بحرانی» است. سلسله نسب او با بیستوپنج واسطه به امام موسی بن جعفر(ع) میرسد. در نیمه اول قرن یازدهم در روستای «کتکتان» از توابع شهر «توبلی» که پایتخت علمی و سیاسی بحرین در آن عصر بود، فرزندی از سلاله پاک رسول خدا(ص) به دنیا آمد. گرچه تاریخ تولد این وجود سعادتمند بهطور دقیق به دست نیامده اما براساس برخی از دلایل، تاریخ تولد وی را بین سالهای ۱۰۳۰ تا ۱۰۴۰ق یاد کرده اند.
سیدبحرانی پس از چندی تحصیل در زادگاهش راهی نجف اشرف شد و از استادان آن حوزه استفاده فراوان برد و سالها بعد با رسیدن به مقام علمی و معنوی اجتهاد، مرجع بزرگ آن حوزه گشت. گرچه سال ورودش به نجف، بهصورت دقیق مشخص نیست اما به یقین در سال ۱۰۶۳ق نزد استاد بزرگ نجف، فخرالدین طریحی به دانش اندوزی مشغول بوده است.
او پس از چندی به زادگاهش بحرین بازگشت و بعد از رحلت شیخ محمد بن ماجد بحرانی عهدهدار منصب مرجعیت و رهبری دینی علمی مردم شد. سیدبحرانی در دوران تحصیلات خویش از محضر استادان گرانقدری همچون «شیخ فخرالدین طریحی نجفی»، «سیدعبدالعظیم بن عباس استرآبادی» بهره مند شد.
قرن چهارم و پنجم هجری دوران نشر و گسترش علوم و تألیف و تصنیف و آزادی نسبی علمای بزرگ شیعی بود. در این دوران عالمان و محدثان بزرگ، کُتب اربعه شیعه(الکافى، تهذیب الأحکام، من لایحضره الفقیه، الاستبصار) را که منابع اساسی فقه تشیع بهشمار می روند به رشته تحریر درآوردند. پس از آن دوران، تلاش علمی و تحقیقی در موضوع گردآوری، تدوین و تألیف حدیث رو به خاموشی نهاد تا این که پس از گذشت پنج قرن، در قرم یازدهم هجری، بزرگان و نوابغی از عالم تشیع به این امر مهم همت گماشته، با استفاده از زمینه مناسبی که در پرتو حکومت صفویان به وجود آمده بود، تلاش فراگیری را در اینباره پی گرفتند.
علامه بحرانی عمر شریفش را وقف جمعآوری، تصحیح و تدوین احادیث کرد و حتی یک لحظه از جستوجو برای یافتن کتب حدیث و جمع آوری نسخههای کتب حدیث و تصحیح، تبویب و تنظیم احادیث برای بهتر استفاده کردن از روایات آرام نگرفت. بدینسان علامه سیدهاشم بحرانی با تلاش وصفناپذیر خویش، «پاسدار حریم ثقلین» شد.
این عالم فرزانه سرانجام در سال ۱۱۰۷ق در روستای نعیم رحلت کرد و پیکر پاکش با احترام و تجلیل به روستای «توبلی» منتقل گشت و در مقبره ماثنی، در جوار مسجد معروف آن سامان به خاک سپرده شد.
انتهای پیام