فرماندهی که دائم در مراقبت کمیته ضد اطلاعات بود + فیلم

ولی‌الله فلاحی در ۱۰ اردیبهشت ۱۳۱۰ خورشیدی در کولج شهرستان طالقان به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را با مشکلات جاده‌های سرد طالقان پشت سر گذاشت و در ۱۳۲۴ خورشیدی برای ادامه تحصیل به تهران رفت. سه سال اول دبیرستان را در دبیرستان علامه پشت سر گذاشت و سپس وارد دبیرستان نظام شد تا اینکه در مهر ۱۳۳۰ خورشیدی در دانشکده افسری تحصیلات خود را ادامه داد و پس از اخذ لیسانس در ۱۳۳۳ خورشیدی با درجه ستوان دومی فارغ‌التحصیل شد. وی خدمت خود را در لشکر ۹۲ زرهی اهواز آغاز کرد و در ۱۳۳۷ خورشیدی به تهران منتقل شد و در دانشگاه نظامی به عنوان فرماندهی گروهان دانشجویان و فرماندهی گردان انجام وظیفه کرد.

فلاحی به دلیل مخالفت با رژیم پهلوی چند بار زندانی شد اما به دلیل تفکر و دانش بالا و هوشی که داشت از افسران زبده قابل احترام ارتش بود که همواره مورد احترام فرماندهان ارشد بود. وی علاوه بر تدریس به مدت هشت سال مدیریت آموزش دانشکده فرماندهی و ستاد را نیز عهده‌دار شد و از ۱۳۵۱ تا اواسط۱۳۵۳ خورشیدی با درجه سرهنگ دومی به همراه گروهی از افسران ایرانی به عنوان ناظر صلح سازمان ملل در آتش بس ویتنام، به آن کشور اعزام شد. وی پس از بازگشت به ایران به کار تدریس در دانشکده فرماندهی و ستاد ادامه داد تا آنکه در ۱۲ مهر ۱۳۵۷ خورشیدی به درجه سرتیپی ارتقا یافت و در همان تاریخ به شیراز منتقل و به عنوان معاون فرماندهی مرکز پیاده شیراز مشغول به کار شد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی سرتیپ فلاحی طی حکمی بازنشست شد اما طولی نکشید که پس از موافقت شورای عالی انقلاب اسلامی از جانب محمدولی قرنی رئیس ستاد مشترک، به خدمت اعاده و به فرماندهی نیروی زمینی منصوب شد. در اوایل اسفند ۱۳۵۷ خورشیدی گروه‌های معارض و ضد انقلاب اقدام به تصرف پادگان مهاباد کردند. پس از این جریان گروه‌های ضد انقلاب تصمیم به تصرف پادگان‌های سقز، کردستان و مریوان گرفتند که با قاطعیت سپهبد قرنی مواجه شدند و با اعزام نیروهای ویژه به این منطقه، برنامه تصرف این سه پادگان توسط معارضان، شکست خورد.

با شروع جنگ تحمیلی سرلشگر فلاحی به عنوان نخستین تدبیر «لشگر ۱۶زرهی قزوین» را به منطقه اعزام کرد و خود نیز همواره در جنوب و غرب کشور حضور داشت و از نزدیک ناظر طرح‌های مختلف عملیاتی و لجستیکی بود. وی هفته‌ای ۴۸ ساعت در ستاد مشترک حضور می‌یافت، جلسه‌ای تشکیل می‌داد و پس از اعلام دستورهایی جهت تسریع در امور و ایجاد هماهنگی با ارگان‌های ستادی و دیگر نیروها پس از ارایه گزارشی مستقیم به امام خمینی(ره)، بار دیگر به مناطق عملیاتی عزیمت می‌کرد و به هماهنگی نیروهای مختلف ارتش و هدایت و کنترل او در اعزام به مناطق مختلف عملیاتی، به منظور متوقف کردن ارتش عراق می‌پرداخت.

در مهر ۱۳۶۰ خورشیدی اوج تلاش و مقاومت ارتش برای توقف نهایی حملات دشمن در آبادان اتفاق افتاد. به همین دلیل هم به دستور سرلشکر فلاحی گردان ۱۵۳ پیاده لشگر ۷۷ به منطقه اعزام شدند و حمله آن گردان به سرپل دشمن در جنوب بهمنشیر در منطقه ذوالفقاری آبادان، فعالیت ارتش رژیم بعثی را برای ورود به جزیره آبادان خنثی کرد. آخرین حضور تیمسار فلاحی در منطقه جنگی، همزمان با عملیات «ثامن الائمه»؛ یعنی شکست حصر آبادان بود که پس از پایان این عملیات تیمسار فلاحی به همراه فکوری، کلاهدوز، نامجو، جهان آرا و تعدادی از رزمندگان و مجروحان عملیات با هواپیمای «C۱۳۰» به طرف تهران به پرواز درآمدند اما در فاصله حدود ۸۰ مایلی فرودگاه مهرآباد در حالیکه خلبان ورود خود را به آسمان تهران اعلام و تقاضای اجازه کم کردن ارتفاع از برج مراقبت کرده بود، ناگهان هر ۴ موتور هواپیما از کار افتاد و به دیار داراسلام شهادت وارد شدند.