گوهر ناشناخته ادب پارسی + فیلم
آسمان ادب پارسی پر از ستارگانی است كه زينت بخش فرهنگ غنی ايران زمين هستند و خواجوی كرمانی به مانند گوهری گرانبها در اين گنجينه غنی می‌درخشد، هر چند ابعاد وجودی و شخصيتی اين شاعر توانا ناشناخته مانده است.
كمال‌الدین ابوالعطا محمود مرشدی كرمانی مشهور به خواجوی كرمانی شاعر قرن هشتم از بزرگترین شاعران عصر درخشان شعر پارسی به‌شمار می‌رود. وی را نخلبند شعرا، خلاق المعانی و ملك الفضلا نیز لقب داده‌اند. خواجوی كرمانی به تصریح خودش در سال 689 هجری قمری در شهر كرمان متولد شد و به سال 750 در شیراز وفات یافت و آرامگاه وی در محل سكونتش در تنگ الله اكبر شیراز معروف به شهر هزار مزار واقع شده است.
این شاعر پر آوازه در جوانی سفرهای طولانی به حجاز، شام، بیت‌المقدس، عراق، مصر و بعضی از بندرهای خلیج‌فارس داشت و در این سفرها بود كه شعر خویش را با علم زمان در هم آمیخت. خواجو در زمان حیات خویش بیش از 40 هزار بیت در قالب‌های همچون مثنوی، غزل، قصیده، ابیاتی با مضامین عرفانی و عاشقانه سروده و دیوان خواجو، گل و نوروز، همای و همایون، كمال نامه و گوهر نامه از جمله آثار این شاعر گرانقدر پارسی گوی بشمار می‌رود.
شعر خواجوی کرمانی شعری عرفانی است. مضامین عرفانی در غزلیات وی صریحاً بیان می‌شود اما در این اشعار که بر شاعران بعدی خود مانند حافظ تأثیرگذار هم بوده مبارزه با زهد و ریا و بی‌اعتباری دنیا و مافیها از موارد قابل ذکر است. او در شعر به سبک سنایی غزل‌سرایی می‌کرده و در مثنوی نیز سعی داشته به تقلید از فردوسی حماسه‌سرایی داشته باشد. خواجو را وابسته به سلسله مرشدیه می‌دانند. او را در ریاضیات طب و هیئت نیز صاحب نظر می‌دانند. طنز و هزل و انتقادات اجتماعی از شرایط ادیان در آن روزگار در اشعار خواجو متداول است. او در قصیده، مثنوی، و غزل طبعی توانا داشته، به طوری که گرایش حافظ به شیوه سخن‌پردازی خواجو و شباهت شیوه سخنش با او مشهور است. خواجو از حیث عقیدتی شیعه دوازده امامی است و خودش در اشعارش خود را «مادح آل حیدر» یعنی ستایشگر اهل بیت نبی می‌داند. وی صدها بیت شعر در مدح دوازده امام دارد.
انتهای پیام
