ضرورت اتصال نظام تصمیمسازی با استادان و نخبگان دانشگاهی
حجتالاسلام والمسلمین انوری بازخوردگیری از نظرات اساتید و مشاهده اثر آن در میدان عمل را مهمترین عامل اعتمادسازی دانست و خاطرنشان کرد: وقتی استاد دانشگاه، اثرات نظر خود را در تصمیمسازیها ببیند، این اتصال به ترمیم سرمایه اجتماعی کمک میکند.
به گزارش ایکنا از آذربایجانشرقی، به نقل از روابط عمومی نهاد رهبری دانشگاه تبریز، حجتالاسلام والمسلمین محمد انوری، رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاههای آذربایجانشرقی، 27 آذرماه در نشست رئیس مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی با جمعی از اساتید علوم انسانی دانشگاه تبریز، با اشاره به اهمیت این دیدار، حضور رئیس مرکز پژوهشها در دانشگاه را فرصتی ارزشمند برای تقویت نسبت «علم و حکمرانی» دانست و اظهار کرد: اگر این حضور به گفتوگویی مستمر و نهادینه میان دانشگاه و نظام تصمیمسازی کشور منجر شود، میتواند به نقطه عطفی در تعامل دانشگاه و حاکمیت تبدیل شود.
وی با اشاره مشاهدات خود از تعامل نزدیک با اساتید، یکی از ریشههای فاصله ذهنی و عاطفی بخشی از اساتید علوم انسانی با نظام تصمیمسازی کشور را «بیاثر ماندن دانش و تخصص آنان» دانست و افزود: برخلاف برخی برداشتها، این فاصله الزاما ناشی از اختلاف مبانی یا دیدگاههای ایدئولوژیک نیست، بلکه از آنجا ناشی میشود که اساتید احساس میکنند سهم مؤثری در حل مسائل کلان کشور ندارند و دانش آنان در فرآیند تصمیمسازی به کار گرفته نمیشود.
انوری تصریح کرد: وقتی استاد دانشگاه احساس کند که برای حل مسائل کشور دعوت نمیشود، شنیده و دیده نمیشود، بهتدریج نوعی بیاعتمادی و احساس بیفایدگی در او شکل میگیرد که میتواند به فاصله گرفتن نخبگان علمی از حاکمیت منجر شود؛ مسئلهای که تبعات اجتماعی و فرهنگی گستردهای به دنبال دارد.
رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاههای آذربایجانشرقی با اشاره به فعالیت «دفتر هماندیشی اساتید و نخبگان» در نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری، گفت: تجربه برگزاری جلسات هماندیشی نشان میدهد که اساتید همواره این پرسش را مطرح میکنند که خروجی این نشستها چه خواهد بود و نظرات ارائه شده در کجا و چگونه به کار گرفته میشود. این پرسش، نشاندهنده خلأی جدی در تبدیل گفتوگوهای علمی به تصمیمهای اجرایی است.
وی با انتقاد از کمتوجهی به علوم انسانی در حل مسائل کشور، افزود: در حالی که در حوزههای فنی و مهندسی، به دلیل نیازهای عینی، ناگزیر از استفاده از دانشگاه هستیم، در حوزه علوم انسانی نوعی احساس بینیازی از دانشگاه وجود دارد که این امر یک خطر جدی برای حکمرانی و آینده کشور محسوب میشود.
انوری تأکید کرد: انتظار اساتید، مقاله نویسی صرف یا انباشت پژوهشهای کتابخانهای نیست، بلکه تبدیل دیدگاهها و تحلیلهای علمی به «پیشنهادهای سیاستی قابل اجرا» است. در این مسیر، طراحی یک فرآیند شفاف و فراگیر که امکان مشارکت اساتید سراسر کشور را فراهم کند، ضرورتی انکارناپذیر است.
وی در پایان بازخوردگیری از نظرات اساتید و مشاهده اثر آن در میدان عمل را مهمترین عامل اعتمادسازی دانست و خاطرنشان کرد: وقتی استاد دانشگاه اثر نظر خود را در تصمیمسازیها ببیند، این اتصال به ترمیم سرمایه اجتماعی کمک میکند. از آنجا که اساتید مرجع فکری دانشجویان و دانشجویان نیز نقشآفرین در خانواده و جامعه هستند، ترمیم سرمایه اجتماعی باید از دانشگاه و با محوریت اساتید آغاز شود.
انتهای پیام
