ابوعلی حسین بن عبدالله بن حسن بن علی بن سینا، دانشمند ایرانی قرن چهارم هجری در اول شهریور ۳۵۹ هجری خورشیدی در روستای خرمیثن از توابع بخارا(ایران قدیم) دیده به جهان گشود و بعدها یکی از اندیشمندان بزرگ این سرزمین کهن شد. او قرآن و سایر علوم را در بلخ آموخت و از محضر استاد عبدالله ناتلی بهره جست و در ۱۸ سالگی همه علوم را فراگرفته و در ۲۱ سالگی دست به تالیف زد و مجموعهای با نام «حاصل و محصول» را در ۱۰ جلد نگاشت، سپس ۲ کتاب یکی در باب اخلاق با عنوان «البر و الائم» و دیگری در باب فلسفه به نام «حکمت عروضی» را در ۲۱ جلد به رشته تحریر درآورد.
ابوعلی سینا حدود ۴۵۰ کتاب و مقاله دارد که ۲۴۰ مورد آن از آنها حفظ شدهاند، از این میان ۱۵۰ کتاب در مورد فلسفه و ۴۰ کتاب نیز در مورد علم پزشکی است. کتاب شفا بهعنوان دایرةالمعارف علم و فلسفه و همچنین کتاب قانون بهعنوان دایرةالمعارف علم پزشکی از یادگارهای ارزشمند این دانشمند بزرگ هستند. از ابن سینا آثار فراوانی به جای مانده که از میان آنها می توان به قانون، شفا، المختصرالاوسط، المبدا و المعاد، الهدایه، الادویة القلبیه، نجات، بعض الحکمة المشرقیه، الحاصل و المحصول، دانشنامه علایی و اشارات اشاره کرد که شهرت بیشتری نسبت به سایر آثار این دانشمند بزرگ دارند.
با آغاز نهضت ترجمه در قرن ۱۲ میلادی، کتاب قانون ابن سینا به زبانهای انگلیسی، فرانسوی و آلمانی ترجمه شد که تا حدود دو قرن پیش در دانشگاه های بزرگ دنیا به عنوان مرجع مورد استفاده پزشکان بوده و به بیشتر زبان های دنیا ترجمه شدهاست. با حمله مسعود پسر سلطان محمود غزنوی به اصفهان و اشغال این شهر، علاء الدوله با سپاهیان خود از اصفهان خارج و به سمت همدان حرکت کرد در این سفر ابوعلی سینا نیز به همراه او بود که وی در راه به بیماری سختی مبتلا شد. ابوعلی سینا بدنبال این بیماری، در هشتم آبان ۴۱۵ هجری خورشیدی برابر با اول رمضان سال ۴۲۸ هجری قمری در حالی که ۵۸ ساله داشت، دارفانی را وداع گفت و در شهر همدان به خاک سپرده شد.
انتهای پیام