رابطه فطرت با موضوع اباعبدالله(ع) چیست؟

معصومه نیک کار، معاون فرهنگی جهاددانشگاهی گیلان در گفت وگو با خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا) از گیلان، با بیان اینکه درک اولویت‌های زمانه و لزوم تشخیص مفاهیم مهم و کلیدی که امروزه برای «جان ما»، «جامعه ما» و «جهان ما» نجات‌بخش خواهد بود، ضرورت دارد، اظهار کرد: امروز جامعه بشری نیازمند حسین(ع) است. در واقع اولویت امروز ما درک دوباره و عمیق‌تر عاشوراست، زیرا هنوز رازهای عاشورا به قدر کافی درک نشده است.

وی با اشاره به رابطه زمانه ما با فطرت و رابطه فطرت با موضوع اباعبدالله(ع)، افزود: همان‌ طور که وقتی یک انسان به بن‌بست می‌رسد خود به خود به فطرت خویش باز می‌گردد، عالم بشریت نیز وقتی به بن بست می‌رسد و راه نجاتی پیدا نمی‌کند به فطرت خود باز می‌گردد. خلاء تئوریکی که امروز در عالم پدید آمده است یکی از جلوه‌های این بن‌ بست است.

معاون فرهنگی جهاددانشگاهی گیلان فطرت را مهمترین پایگاه دین دانست و تصریح کرد: مشکل انسان‌ها شکوفا نشدن فطرت است. مسیر رشد یعنی شکوفا کردن فطرت و دین و اوامر الهی، پاسخی به نیاز فطری ما هستند. فطرت فقط نقش آغازکننده ندارد بلکه ما هر لحظه نیاز به مراجعه به فطرت داریم.

این مسئول فرهنگی اضافه کرد: همه نیاز به عاشقی و بازگشت به فطرت دارند؛ هم آنهایی که در بی‌ دینی به بن ‌بست رسیده اند، هم دینداران که در معنویت رشدی کرده‌اند و هم جوانانی که می‌خواهند دینداری را آغاز کنند.

نیک کار با بیان اینکه برای شکوفایی فطرت، کافی است یک گوشه از فطرت انسان شکوفا شود، عنوان کرد: همه خوبی‌ها یک گوهر دارند، مانند منبع آبی که اگر یک روزنه در آن ایجاد شود، دسترسی به همه آب منبع ممکن خواهد شد و شکوفایی اولیه فطرت با حسین(ع) است، چون حسین(ع) شکوفاترین بخش فطرت است. حسین(ع) ما را به تماشای خوبی‌ها می‌برد و اولین تجربه چشیدن لذت یک علاقه فطری را برای ما رقم می‌زند.

وی ادامه داد: محبت ما به اباعبدالله الحسین(ع) یک جاذبه فطری است و حسین(ع) جلوه عالی فطرت است. محبت امام حسین(ع) یک معیار و یک محک فطری است. امام حسین(ع) ملاک سعادت و شقاوت بشر است و مرز مرد و نامرد و حق و باطل را مشخص می‌کند.

مدیرمسئول خبرگزاری ایسنا و ایکنای گیلان مرحله بعد از شکوفایی ابتدایی فطرت را کشف حقیقت «عبودیت» در دل دانست و گفت: کسی که فطرتش شکوفا شود اول به دنبال ارباب و مولای خود می‌گردد. عبودیت فراتر از اطاعت پروردگار است. اگر عبد نباشیم، هر چه از خدا اطاعت‌ کنیم، فایده ندارد.

معاون فرهنگی جهاددانشگاهی گیلان با بیان اینکه امام حسین(ع) با حماسه عاشورا در واقع می‌خواست دو کار بزرگ انجام دهد، خاطرنشان کرد: امام حسین(ع) می خواست اولا عبودیت طاغوت را از بین ببرد تا انسان‌ها دیگر بنده طاغوت نباشند و ثانیا بستر را برای عبودیت خدا فراهم کند لذا کربلا اوج تجلی «بندگی خدا» و اوج تجلی «بندگی طاغوت» بود و امام حسین(ع) نهایت رذالت و شقاوت عبد طاغوت را نشان داد.

نیک کار متذکر شد: حادثه عاشورا و قیام امام حسین(ع)، برای پاسداری از دین اسلام بود تا دین اسلام آلت دست انسان هایی چون یزید نگردد. از نظر امام حسین(ع) اگر قرار باشد که امت اسلامی را کسی مثل یزید رهبری کند، باید فاتحه اسلام را خواند لذا اهمیت عاشورا به میزان اهمیت همین دین است.

وی با بیان اینکه کاری که برای خدا باشد ماندگار است و کار امام حسین(ع) هم برای خدا و به رضای خدا بود، یادآور شد: امام حسین(ع) تمام اهل بیت خویش را به کربلا برد و آنها حادثه عاشورا را برای همه بیان کردند و جهان اسلام را بیدار ساختند و اگر آنها شاهد اعمال امام حسین(ع) و بازگوکننده اهداف وی نبودند، آن حادثه بی نتیجه می ماند که این بزرگترین ابتکار عمل امام حسین(ع) بود.