حجتالاسلام احمد عابدینی، استاد حوزه و دانشگاه در گفتوگو با
خبرگزاری بینالمللی قرآن (ایکنا) از اصفهان، درزمینه پشتوانه تاریخی و ریشه روایی «استخاره»، اظهارکرد: فارغ از محتوای آسمانی مصحف شریف، نه شکل قرآنهای آن زمان به این شکل کنونی بوده و نه شیوه استخاره گرفتن به شکل کنونی آن یعنی باز کردن قرآن و یا شمارش دانههای تسبیح بوده است.
وی افزود: در گذشته قرآنها منهای محتوای آن، به یک شکل و صورتی متفاوت از زمان حاضر بودهاند، به این شکل که در مواردی بر پوست آهو و یا در مواردی بر روی برگ درختان نوشته میشده است ودر مواردی هم آیات شریفه بر روی کاغذ آورده میشدند.
این استاد حزوه علیمه اصفهان بیان کرد: در گذشته قرآن به شکل کنونی آن صحافی شده و مرتب نبود و این که در روایات هم سفارش به استخاره به این شکل نمیباشد بلکه در روایات آمده است که وقتی درانجام یک کاری مردد هستیم می توانیم دست به «استخاره» بزنیم.
وی گفت : شکل استخارههای وارد شده در روایات به این گونه است که در گذشته 100صلوات بر محمد و آل محمد فرستاده میشده است و بعد از آن اگر متمایل به انجام نیت شان میشدند آن کار را انجام میدادند در غیر این صورت سمت آن کار را رها میکردند.
عابدینی ادامه داد: در گذشته استخاره به شکل کنونی آن که به مصحف قرآن رجوع یا اینکه دانههای تسبیح را شمارش میکنند، نبوده است.
وی بیان کرد: با توجه به اینکه میبینیم در سطح جامعه استخاره گرفتن مرسوم است و عامه مردم به شکل تجربی به صحت آن رسیدهاند، لذا اغلب مردم در اموراتشان میخواهند از قرآن یک راهنمایی بگیرند و استخاره در واقع نوعی قرعه زدن میباشد و اگر در مواردی جایز باشد، اشکالی ندارد.
وی افزود: با توجه به این که استخاره جنبه وجوب عملی ندارد، لذا استخاره در کارهای واجب که عمل به آنها وظیفه است و یا اعمال حرام و مکروه که در دین اسلام نهی شدهاند و یا اعمال مستحبات که نیک هستندکه انجام شود به هیچ وجه جایز نمیباشد.
عابدینی گفت: اگر فردی در میان تزاحم دو عمل و دو کار باشد به این شکل که نمیداند کدام کار در اولویت بوده و در کدام خیر آن شخص نهفته است در این مواردی که در یک زمان باید دوکار را انجام دهد، اینجا جایز است که یک قرعهای به قرآن کریم زده شود.