بدون ابتلا نمی‌توان به درجات بالاتر ایمان رسید

به گزارش ایکنا؛ حجت‌الاسلام والمسلمین سیدحسین مومنی، شب گذشته، 21 فروردین، مصادف با شب ولادت امام زین‌العبادین(ع) در مسجد حضرت امیر(ع) به ایراد سخن پیرامون ابتلائات الهی پرداخت و بیان کرد: بی ترید، حیات دنیا همراه با امتحاناتی است که اسم آن را می‌توان امتحان، بلا و یا مصیبت گذاشت و امکان خروج از اینها نیز فراهم نیست، چراکه این دنیا برای این امتحانات است و شما بدون عبور از اینها، امکان رسیدن به درجات بالاتر را ندارید. برای رفتن از کلاس اول به کلاس دوم باید آزمون داد و برای انتقال از مقطعی به مقطع دیگر نیز آزمون سنگین‌تری در راه است و هرچه جلو می‌رویم آزمون سخت‌تر می‌شود.
وی در ادامه افزود: یک نفر دعا می‌کرد که خدایا، من را امتحان نکن، در این لحظه امام(ع) فرمود این کار اشتباه است، همه ما مبتلا می‌شویم. بعد عرض کرد که چطور دعا کنم؟ امام(ع) فرمود اینطور بگو که «اللهم انی اسئلک العافیه و الشکر علی العافیه»، مرتب فرمود اینطور دعا کنید. لذا باید از خدا عافیت بخواهیم و در بلاها باید مراقب بود که شیطان می‌آید و دارایی آدم را کم نشان می‌دهد و نداری را بزرگ می‌کند. باید مراقب بود که در دام شیطان نیفتیم. لذا امتحان، لازمه حیات است و هیچ کس بدون عبور از اینها به درجات بالا نمی‌رسد.
مومنی بیان کرد: مورد دیگر اینکه، با توجه به اینکه «لا موثر فی الوجود الا الله»، این بلا به مشیت الهی بر اساس ظرفیت افراد است و ممکن نیست از ظرفیت ما بیشتر به ما بلا دهد. مثلا یک لیوان آب راتصر کنید، به اندازه‌ای که در این ظرف آب جا می‌شود، مظروف را در آن قرار می‌دهند. خدا اول به ما ظرف می‌دهد و بعدا در آن بلا می‌ریزد و انسان چون به آن توجه ندارد، در ابتلائات شکوه می‌کند که این کار غلط است. خد اگر به من بلا داده، اول ظرفش را به من داده و سپس مظروف را در این ظرف می‌ریزد. قرآن نیز فرمود که هر کس را به اندازه وسعش تکلیف می‌کنیم، بنابراین در بلا به طریق اولی اینگونه است.
این کارشناس حوزه دین تصریح کرد: یکی دیگر از مسائلی که بدان توجه داشت مراقبه است. در بالاها نباید هیچ وقت از شکر خارج نشویم و مستمر و مدام حتی در بلا بگوییم که «الحمدلله»، چون بلا را خدا به ما داده است. این کلام از رسول خدا(ص) است که سیره مستمر حضرت(ص) بوده که «الحمدلله علی کل حال» را همواره می‌گفتند. ابوهاشم محضر حضرت آمد و می‌خواست از وضعیت معاش شکوه کند. وجود ایشان فرمود، ابوهاشم چند نعمت در اختیار داری، چرا آنها را نمی‌بینی؟ حضرت(ص) فرمود خدا به تو ایمان و عافیت و قناعت را داده است که این ایمان بدن تو را بر آتش جهنم حرام کرده است. خدا نعمت داه است و همیشه انسان عادت دارد که قسمت خالی را می‌بیند. خدا ارحم الراحمین است و این بلا نیز حکمتی دارد. دهه کرامت برای اولین بار در سال 85 بود که می‌خواستم در حرم امام رضا(ع) منبر بروم که تصادف کردم و در بیمارستان بستری شدم. دو روز کاشان، دو روز قم و 10 روز نیز تهران و هنوز نیز عوارض آن را دارم و حالم بسیار بد بود. یکی از اساتید از اصفهان به امر آیت‌الله مظاهری به عیادت من آمد و دید به هم ریخته‌ام و حرم امام رضا(ع) را که از تلویزیون نشان می‌داد گریه امان نمی‌داد و به من گفت یک چیزهایی را در منبر به شما می‌دهند و یک چیزهایی را نیز در بستر بیماری، پس شاکر باش.
مومنی بیان کرد: امام معصوم(ع) سفارش می‌کردند به مونان که باید شاکر باشید، که یک نفر می‌گفت نمی‌توانم، امام فرمود صابر باش، باز هم گفت نمی‌توانم، امام فرمود پس ساکت باش، مجدد گفت نمی‌توانم و امام فرمود اگر نمی‌توانی مرگ بر تو سزاوارتر است. اگر خدا می‌بیند، ناراحت چه هستیم؟ حضرت موسی بن جعفر(ع) فرمودند که هیچ بلایی بر مومن نازل نمی‌شود جز اینکه خداوند به او دعا را الهام می‌کند. ما در جامعه نیاز به حال خوب داریم و فرقه‌های ضاله نیز در تهران و ... حضور دارند و در هر کوچه‌ای ذکر می‌دهند و ... . در این وضعیت مردم نیاز به ملجا دارند. اما ملجا کیست؟ دنبال آدم‌ها نگردید، چون راهزنان زیاد هستند. اما یک نفر با ما است که از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است. باید در خانه خدا رفت و با هر ادبیاتی که داریم با خدا حرف بزنیم. دعا الهام خدا است. باید نزد خدا دستی دراز کرد و یک کاری کنیم که خدا به ما نگاه کند و این به معنای دعا است. علامه طباطبایی نیز در المیزان دارند که دعا کاری است که خدا به شما نگاه کند و بعد از آن، طرح درخواست است. دعا یعنی خواستن اما این تعریف شی به غایتش است. دعا یعنی کاری کنید که خدا به شما نگاه کند.
انتهای پیام