امام هادی(ع) و جلوه‌های غدیر
امام هادی(ع) دو یادگار را برای اثبات حقانیت غدیر از خویش به‌جا گذاشتند که یکی از آن‌ها زیارت غدیریه و دیگری زیارت جامعه کبیره است. در این ایام که مصادف با ایام دهه ولایت و امامت است مروری بر یکی از فرازهای زیارت غدیریه داریم که به معرفی حضرت علی(ع) و بیان واقعه غدیر می‌پردازد.
امروز 15 ذی‌الحجه مصادف با سالروز ولادت دهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت امام علی‌النقی‌الهادی(ع) ملقب به امام هادی(ع) است که در اطراف مدینه منوره و در محلی به نام صریا به دنیا آمدند. پدر بزرگوارشان، حضرت امام جواد(ع) و مادرشان، سمانه مغربیه است که بانویی بافضیلت و باتقوا بود.
امام هادی(ع) در سن 6 یا 8 سالگی یعنی در سال 220 هجری، پس از شهادت پدر بزرگوارشان، حضرت امام جواد(ع) به امامت رسیدند. مدت 33 ساله امامت حضرت هادی الائمه(ع) با خلافت معتصم، واثق، منتصر، مستعین، معتز و متوکل عباسی معاصر بود.
آن حضرت و فرزند گرامی ایشان، امام حسن عسکری(ع) به «عسکریین» شهرت یافتند، زیرا خلفای بنی‌عباس، ایشان را از سال 233 به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پربرکتشان در آنجا تحت نظر قرار دادند.
امام هادی(ع) دو یادگار را برای اثبات حقانیت غدیر از خویش به‌جا گذاشتند که یکی از آن‌ها زیارت غدیریه و دیگری زیارت جامعه کبیره است. در این ایام که مصادف با ایام دهه ولایت و امامت است مروری بر یکی از فرازهای زیارت غدیریه امام هادی(ع) داریم که به معرفی حضرت علی(ع) و بیان واقعه غدیر می‌پردازد.
در این فراز از زیارتنامه آمده است: «السَّلامُ عَلَيْكَ يَا سَيِّدَ الْمُسْلِمِينَ وَ يَعْسُوبَ الْمُؤْمِنِينَ وَ إِمَامَ الْمُتَّقِينَ وَ قَائِدَ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِينَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ أَشْهَدُ أَنَّكَ أَخُو رَسُولِ اللَّهِ وَ وَصِيُّهُ وَ وَارِثُ عِلْمِهِ وَ أَمِينُهُ عَلَى شَرْعِهِ وَ خَلِيفَتُهُ فِي أُمَّتِهِ،وَ أَوَّلُ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ صَدَّقَ بِمَا أُنْزِلَ عَلَى نَبِيِّهِ وَ أَشْهَدُ أَنَّهُ قَدْ بَلَّغَ عَنِ اللَّهِ مَا أَنْزَلَهُ فِيكَ فَصَدَعَ بِأَمْرِهِ وَ أَوْجَبَ عَلَى أُمَّتِهِ فَرْضَ طَاعَتِكَ وَ وِلايَتِكَ وَ عَقَدَ عَلَيْهِمُ الْبَيْعَةَ لَكَ وَ جَعَلَكَ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ كَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ كَذَلِكَ ثُمَّ أَشْهَدَ اللَّهَ تَعَالَى عَلَيْهِمْ فَقَالَ أَ لَسْتُ قَدْ بَلَّغْتُ فَقَالُوا اللَّهُمَّ بَلَى فَقَالَ اللَّهُمَّ اشْهَدْ وَ كَفَى بِكَ شَهِيدا وَ حَاكِما بَيْنَ الْعِبَادِ فَلَعَنَ اللَّهُ جَاحِدَ وِلايَتِكَ بَعْدَ الْإِقْرَارِ وَ نَاكِثَ عَهْدِكَ بَعْدَ الْمِيثَاقِ؛ سلام بر تو اى آقاى مسلمانان و رئيس دين و پيشواى اهل تقوا و مقتداى سپيدرويان و رحمت و بركات خدا بر تو باد شهادت مىدهم كه تويى برادر رسول خدا، جانشين و وارث علمش امين او بر قانونش و جانشين او در امّتش و اول كسىكه به خدا ايمان آورد و آنچه را بر پيامبرش نازل شده بود تصديق كرد و شهادت مىدهم كه آن حضرت همه آنچه را خدا درباره تو نازل كرد به مردم رساند و امر خدا را درباره تو با صداى بلند اعلام كرد و بر امّتش حتمى بودن طاعت و ولايتت را واجب نمود و بيعت تو را بر عهدّ آنان نهاد و حضرتت را نسبت به مؤمنان سزاوارتر از خودشان قرار داد، چنانكه خدا خود او را اينچنين قرار داد، سپس پيامبر اسلام خدا را بر مردم شاهد گرفت و فرمود: آيا من آن نيستم كه رساندم.همه گفتند: به خدا آرى. پس فرمود: خدايا گواه باش و تو براى گواهى و حاكميت بين بندگان بسى. پس خدا لعنت كند منكر ولايتت را بعد از اقرار و شكننده پيمانت را پس از پيمان بستن».
امام علی‌النقی(ع) دارای نفس زکیه و عزمی راسخ و همتی عالی بود و عظمت شخصیت آن بزرگوار به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است. قسمتی از این اعترافات، مبتنی بر شخصیت آن امام همام به لحاظ معنوی و اخلاقی و بخشی دیگر ناشی از ابعاد علمی آن حضرت و شمه‌ای هم، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار صادر شده است.
آن حضرت سرانجام در 3 ماه رجب سال 254 هجری قمری و در سن 42 سالگی، توسط متوکل عباسی به شهادت رسید و مرقد شریف ایشان هم در جوار مرقد فرزند بزرگوارشان، حضرت امام حسن عسکری(ع) در شهر سامرا، ملجأ و پناه شیعیان و عاشقان است.
انتهای پیام
