زخم خمپارهها بر پیکره دانشگاه + فیلم
روزی که زخم خمپارهها بر پیکره دانشگاه تبریز نشست، شهید اسدیفرد با آرزوی به آغوش کشیدن فرزند متولد نشده ذکر شهادتین را زمزمه کرد و شهید رضوانجو سجدهکنان، شهد شیرین شهادت را نوشید.
روزی که زخم خمپارهها بر پیکره دانشگاه تبریز نشست، شهید اسدیفرد با آرزوی به آغوش کشیدن فرزند متولد نشده ذکر شهادتین را زمزمه کرد و شهید رضوانجو سجدهکنان، شهد شیرین شهادت را نوشید. سخن از ️۳۷ سال قبل است، زمانی که کارگاه فنی دانشگاه تبریز به دلیل نیاز مبرم کشور عزیزمان به ادوات جنگی، به کارگاه تولید مهمات تبدیل شد. کارگاهی که علاوه بر تأمین نیاز جبههها، محفل دعا و نیایش دانشجویان هم بود، دانشجویانی که صبحها به درس و امتحان مشغول میشدند و شبها با نیایش دعا، مهمات مورد نیاز رزمندهها را تولید میکردند. دلاورانی که وجود زلالشان عشق و شوق را برای دفاع و پشتیبانی از وطن درهم آمیخته بود.
نزدیک ️یک ماه عشق، شور و جهاد فی سبیل الله، کارگاه فنی دانشگاه تبریز را خار چشم دشمنان کرد؛ دشمنی که غیرت جوانان دانشمند و ولایتمدار را برنتابید و درست یک ماه پس از راهاندازی و فعالیت شبانهروزی دانشجویان در کارگاه فنی، در شبانگاه ۲۷ دیماه سال ۶۵ کارگاه فنی دانشگاه تبریز را هدف بمباران قرار داد. حادثهای جانسوز و فراموش ناشدنی که منجر به شهادت ۲۲ نفر از دانشجویان و کارکنان فعال در کارگاه و جانبازی ۷ نفر شد.
آن روز کارگاه از فعالیت باز ایستاد، دیوارهایش فروریخت، قطره قطره خون دانشجویان با دیوارهای مخروبه کارگاه فنی آمیخته شد و ریشههای غیرت و ایثار را در دانشگاه تبریز تنومندتر کرد، آنقدر تنومند که امروز بعد از گذشت سالها، از غیرت، ولایتمداری و وطنپرستی دانشجویان شهید سخن بگوییم.
دانشجویانی که دل به دنیا نداده و وجود خود را با نیایشهای شبانه در کارگاه پیوند زدند تا ایران بماند و ما بمانیم و امروز از اقتدار و وطن سخن بگوییم. وطنی که ریشه در خون پاک هزاران شهید دارد. شهدایی که به تعبیر رهبر معظم انقلاب، قهرمانان واقعی کشور هستند. قهرمانانی بیبدیل و گمنام. شهدای ۲۷ دانشگاه تبریز با تخصصهای مختلفی از رشتههای مکانیک، عمران، برق، فیزیک، شیمی، ریاضی، جغرافیا و ... گردهم آمده و بعد از دریافت آموزشهای لازم، در کارگاه فعالیت داشتند.
جمالالدین شکوری، یکی از جانبازان بمباران ۲۷ دی دانشگاه تبریز که در آن زمان سرپرستی کارگاه فنی تبریز را بر عهده داشت و در زمان بمباران نیز در حال فعالیت در کارگاه بود، به ایکنا گفت: به دلیل نیاز جبههها به مهمات جنگی بهویژه نافی خمپاره، دانشجویان دانشگاه تبریز احساس تکلیف کرده و شروع به ساخت ادوات جنگی در کارگاه فنی دانشگاه تبریز کردیم.
وی با تأکید بر اینکه دانشجویان بعد از طی دورههای لازم، با تخصص کامل در کارگاه فعالیت میکردند، تصریح کرد: متأسفانه در حال حاضر تمامی تجهیزات برجای مانده از کارگاه خارج شده و یک اتاقک خالی از آن به یادگار مانده است که ضرورت دارد این موضوع مورد توجه قرار بگیرد و موزه شهدا فعالتر و پویاتر باشد تا نسل جوان و دانشجو بهعنوان تاریخ دانشگاه و دفاع مقدس از تمامی ابعاد ارزشمند آن مطلع شوند.
شکوری، به جمله شهید رضوانجو نیز که گفته بود «ما هر شب با غسل شهادت به این کارگاه میآییم» اشاره کرد و افزود: بچهها آنقدر زلال و خالص بودند که هستی خود را بیهیچ چشمداشتی نثار کردند و بعد از بمباران نیز که بدنها تکه تکه شده بود، نه صدای عجز و ناله بلکه صدای «السلام علیک یااباعبدالله حسین(ع)» و «یا زهرا(س)» به گوش میرسید.
محمد منافی فرتوت، دیگر جانباز واقعه ۲۷ دی دانشگاه تبریز است در گفتوگو با ایکنا با بیان اینکه آن زمان به دلیل فعالیتهای صنعتی، دستگاههای موردنیاز برای مهمات جنگی در دانشگاه تبریز وجود داشت، گفت: با احساس نیاز در جامعه، دانشجویان نیز با تمام توان به این حوزه ورود کردند تا بتوانند بخشی از نیاز جبههها را تأمین کنند.
وی با اشاره به اینکه دانشجویان حاضر در کارگاه یا در حال کار و فعالیت بودند و یا عبادت و نیایش، یادآور شد: باید وصیتنامه این شهدای بزرگوار را نصب العین قرار داده و بدانیم که چرا جان و هستی خود را بیهیچ چشمداشتی و با اشتیاق، فدا کردند.
منافی، تبیین بمباران ۲۷ دی و همچنین آرمان و هدف مقدس شهدای دانشگاه تبریز را در بین دانشجویان امروزی و نسل جوان خواستار شد و گفت: جنگ، تحریم و سایر مسائل به بطن دانشگاه هم کشیده شده بود و دانشجویان با احساس تکلیف و انگیزه خالص و زلال، شرایط را درک کرده و آستین بالا زدند تا کمک حال جبههها شوند.
وی به خاطراتی از یاران شهیدش در زمان بمباران اشاره کرده و افزود: آن یاران خالص و پاکباز، آسمانی بودند، همانند شهید کریم وفایی که در خط مقدم جبهه بهدنبال اصابت گلوله به سردخانه منتقل شده بود اما تقدیر او را زنده از سردخانه بیرون کشاند تا در رکاب ۲۱ شهید دانشگاه فعالیت کند.
روایتهایی که خواندیم تنها گوشهای از رشادت و دلاورمردی شهدا و جانبازان ۲۷ دی دانشگاه تبریز است، دانشجویانی که نامشان بر خیابانها و کلاسهای دانشگاه به یادگار مانده و کارگاه فنی نیز امروز به موزهای برای شهدای ۲۷ دی تبدیل شده است.
سجاد (ايرج) خلوتی، محسن محمدی غريبانی، رحمان قفلگری، مرتضی زمانپور، علی فصيح كجاآبادی، حميدرضا ملكوتی خواه، علیرضا رضوانجو، عباس ارشدی پور، صديار صفری، بياضعلی اسدی فرد، سيد محسن جواهری، سعيد اميرخانی، مهدی اميركاظمی، عليرضا كريمی وفايی، حسين شيرين سرندی، مرتضی جابری، فواد الدين محمودی، يعقوب اسماعيل زاده، شيرزاد شريفی، هاشم اخترشمار، عادل جعفری نويمی پور و حسين رضاپور جزو شهدای ۲۷ دی بودند و جمال شكوری، يحيی خليلی، مجيد خيراللهی، مجيد اسم حسينی، عليرضا دلفكار باغبان نیز در اين بمباران مجروح شدند و امروز روایتگر آن روزها میشوند تا بدانیم و دل بدهیم به راهی که شهدای بزرگوار به ودیعه گذاشتند.
مهری هاشم زاده
انتهای پیام
