فلسفه زوجیت، آرامش و امنیت فردی و اجتماعی است
صاحب تفسیر مشکاة گفت: با توجه به آیات شریفه قرآن، فلسفه زوجیت آرامش و امنیت فردی و اجتماعی است که لازمه آن مودت و مهربانی در میان زوجین است.
به گزارش ایکنا از خراسان رضوی، محمدعلی انصاری صاحب تفسیر مشکاة و مفسر قرآن، در نشست مجازی که امروز 17 بهمن‌ماه، در خصوص «فلسفه ازدواج و اولاد در قرآن» برگزار شد، اظهار کرد: هنگامی که خداوند به مبحث ازدواج و فرزند در قرآن می‌پردازد، همیشه با عنوان بخشش الهی آنها را بیان می‌کند. خداوند در خصوص مؤمنین در آیه 75 سوره «فرقان» می‌فرماید: «وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِينَ إِماماً؛ و آنان كه گويند: پروردگارا، به ما از زنان و فرزندانمان چشم روشنى ببخش، و ما را سرمشق پرواپيشگان قرار ده» با توجه به این آیه شریفه که امیرالمؤمنین(ع) در اکثر مواقع این آیه را در دعای دست خود می‌خواندند، متوجه خواهیم شد که همسر و فرزند صالح هدیه خداوند به انسان‌ها محسوب می‌شود.
وی ادامه داد: خداوند در آیه 21 سوره «روم» فرموده است: «وَ مِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ؛ و از نشانه‌هاى او این است که براى شما همسرانى از جنس خودتان آفرید، تا کنار آنان آرامش بیابید و میان شما دوستى و مهربانى قرار داد، بدون شک در این آفرینش همواره نشانه‌هایى است براى مردمى که تفکر کنند.» فلذا با توجه به این آیه فلسفه زوجیت آرامش و امنیت فردی و اجتماعی است که لازمه آن مودت و مهربانی در میان زوجین است. در متون روایی در می‌یابیم که ازدواج تکمیل‌کننده نصف دین است، یعنی در حدی این امر اهمیت دارد که نصف دین انسان‌ها را کامل می‌کند و مقوله دینی به شمار می‌آید.
انصاری بیان کرد: همسر و اولاد می‌تواند عدو انسان باشد، یعنی این دو نعمت الهی موانع تقرب انسان نسبت به خداوند می‌شوند. البته باید توجه داشت که این امر برای تمامی نعمت‌های خداوند صدق می‌کند و تمامی نعمت‌های اعطا شده توانایی این را دارند که موجب تقرب انسان یا دوری انسان نسبت به خداوند شوند. خداوند در آیه 64 سوره «تغابن» در این باره فرموده است: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ وَأَوْلَادِكُمْ عَدُوًّا لَكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ ۚ وَ إِنْ تَعْفُوا وَتَصْفَحُوا وَ تَغْفِرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ؛ ای اهل ایمان! به راستی برخی از همسران و فرزندانتان دشمن شمایند؛ بنابراین از عمل به خواسته‌های بی جای آنان بپرهیزید، و اگر از آزار و رنجی که به شما می دهند، چشم‌پوشی کنید و سرزنش کردن آنان را ترک نمایید و از آنان بگذرید خدا هم شما را مورد الطاف بی کرانش قرار می‌دهد، زیرا خدا بسیار آمرزنده و مهربان است.»
این مفسر قرآن تصریح کرد: همچنین خداوند در آیه 37 سوره «سبا» فرموده است: وَ مَا أَمْوَالُكُمْ وَ لَا أَوْلَادُكُمْ بِالَّتِي تُقَرِّبُكُمْ عِنْدَنَا زُلْفَىٰ إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَٰئِكَ لَهُمْ جَزَاءُ الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِي الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ؛ و اموال و فرزندانتان چیزهایی نیستند که شما را نزد ما مقرب کنند مگر آنان که ایمان آورده و کار شایسته انجام داده اند، پس اینانند که برای آنان در برابر آنچه انجام داده اند، پاداش مضاعف است، و آنان در غرفه‌های بهشتی از هر گزند و آسیبی آسوده خاطرند. این آیه به این منظور است که باید در زندگی و انتخاب همسر هوشیار باشیم تا مبادا این نعمت‌های الهی ما را از یاد خود خداوند دور نمایند.
وی افزود: این موارد در خصوص دوست و رفیق هم برای انسان صدق می‌کند، فلذا انسان باید بکوشد تا دوستی را انتخاب کند تا او را به خدای یکتا نزدیک کند و یاد خدا را بر دل انسان جاری نماید. اما دوستی که شما را از یاد خداوند دور می‌سازد، دوست و رفیق شما محسوب نمی‌شود، بلکه دشمن شما به شمار می‌آید، خداوند در این باره در آیه 43 سوره «زخرف» فرموده است: «الْأَخِلَّاءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِينَ؛ روز دوستان با همديگر دشمن هستند مگر پرهيزگاران» همچنین در بسیاری از روایات از ائمه اطهار نقل شده است که هیچ نعمت بزرگ خاصی بعد از دین اسلام به انسان‌ها داده نشده است، مگر همسری شایسته که برای انسان یار می‌شود و به او در خصوص تقوا و پرهیزکاری همراهی می‌کند.
انصاری در خصوص محبت والدین به اولاد، اظهار کرد: توصیه اسلام در تمامی جوانب و حوزه‌های زندگی، از باورها گرفته تا گفتار و کردار، تعادل، میانه‌روی و اقتصاد است. اسلام حتی در حالات روحی مثل عشق‌ورزی به فرزندان و نزدیکان، توصیه می‌کند که پا از حد اقتصاد فراتر نگذارند. هنگامی که محبت از حد خود می‌گذرد، به عوض رشددهندگی، تأثیری زیان‌بار بر جای می‌نهد و باعث دوری انسان از خداوند می‌شود. همچنین در حدیثی از ائمه اطهار بیان شده است: «شَرُّ الآبَاءِ مَنْ دَعَاهُ الْبِرُّ إِلَى الإِفْرَاطِ؛ بدترین پدران کسی است که نیکی کردن او را به زیاده‌روی وادارد.» در سوی مقابل، فقدان محبت فرزندان را به تعبیر روان‌شناسان و جامعه‌شناسان بدل به جامعه‌ستیز می‌کند و درنتیجه از این افراد انواع جرائم اجتماعی سرمی‌زند.
انتهای پیام
