روزی ماندگار در تاریخ آمل + فیلم

در بهمن‌ماه ۱۳۶۰ نیروهای کمونیست و چپ‌گرا در برنامه‌ریزی‌هایی که از قبل انجام داده بودند با تصور همراهی مردم آمل با آنها به این شهر حمله و تصرف کردند. مردم آمل در روز ششم بهمن با حضور در خیابان‌ها و سنگربندی مقابل منازل در برابر نیروهای کمونیست ایستادگی و آنها را از شهر بیرون کردند. با آغاز صبح ششم بهمن، حماسه‌ مردم آمل شكل گرفت و صدها نیروی داوطلب مردمی با روی آوردن به مقر سپاه و گرفتن اسلحه، به مقابله سربداران جنگل رفتند.

پیروزی انقلاب اسلامی ایران در بهمن ۱۳۵۷ هجری خورشیدی بسیاری از معادله‌های سودجویان را به هم ریخت، گروه‌های ضدنظام كه اعضای آن اندک بودند به دلیل نرسیدن به اهداف و منافع خود به مخالفت با مردم و نظام جمهوری اسلامی پرداختند. اتحادیه كمونیست‌های ایران یكی از گروه‌هایی به‌شمار می‌رود كه روش مبارزه مخفی و مسلحانه را در پیش گرفت و جنگل‌های شهر آمل در شمال كشور را برای فعالیت‌های خود انتخاب كرد. آنها در ۲۰ كیلومتری آمل در منطقه‌ای به نام منگل دره مستقر بودند. پنهان‌شدن در جنگل و فاصله زیاد كوه‌های جنگلی تا دریا امكان مناسبی را برای جنگ و گریز فراهم می‌كرد كه از دلیل‌های انتخاب آنها برای مبارزه در این منطقه محسوب می‌شود.

این گروهک خود را «سربداران جنگل» نامیدند و با تصور اینكه با حمله به شهر آمل می‌توانند از آنجا به تهران یورش برند، حمله خود را آغاز كردند اما هرگز ظرفیت‌های دینی مردم منطقه و همراهی آنان را با نظام جمهوری اسلامی به حساب نیاورده بودند. سران این گروهک به دلیل اهمیت شهر آمل در استان مازندران به عنوان ورودی شهر و وجود جاده هراز، مهم‌ترین راه ارتباطی پایتخت به شمال كشور و همچنین نزدیكی این شهر به تهران این منطقه را برای استقرار و حمله انتخاب كرده بودند. اهداف این گروه تروریستی در حمله را می‌توان به مطرح‌كردن خود در سطح كشور، دستیابی به حمایت و كمک‌های خارجی و ایجاد ترس و وحشت در منطقه برشمرد.

سرانجام اتحادیه كمونیست‌های ایران در نخستین ساعت‌های بامداد ۶ بهمن ۱۳۶۰ هجری خورشیدی به شهر آمل حمله كردند. آنها تصمیم داشتند ابتدا مركزهای مهم مانند سپاه، كمیته انقلاب اسلامی، فرمانداری و... را تا روشن شدن هوا به كنترل خود درآورند. مردم آمل با آگاهی یافتن از تهاجم این گروه از خانه‌ها بیرون آمدند و نبرد مسلحانه و غیرمسلحانه را با این گروه منافق آغاز كردند. نخستین اشتباه این گروه در همراهی نكردن مردم با آنها آشكار شد. مردمی كه با جان و دل در دفاع از شهر و كشور خود به مبارزه برخاستند.

درگیری‌های نخستین مردم با این گروه تا ساعت چهار صبح روز بعد به طول انجامید به‌طوری كه حتی نتوانستند پایگاه بسیج را به تصرف خود درآورند. پس از نخستین هسته مقاومت به‌تدریج نیروهای نظامی و مردمی از شهرهای اطراف مانند بابلسر، محمودآباد، قائم شهر، بابل و... خود را به شهر آمل رساندند و سنگرسازی و رساندن مهمات و آذوقه را آغاز كردند. مردان و زنان شهر آمل مانند روزهای انقلاب به میدان نبرد آمدند. برخی كیسه‌های شن جابه‌جا می‌كردند، عده‌ای سنگر می‌ساختند و گروهی كمک‌های امدادی را انجام می‌دادند. اتحادیه كمونیست‌های ایران با مقاومت نیروهای مردمی و نظامی در كمتر از ۴۸ ساعت شكست خوردند، اغلب اعضای این گروه كشته و اسیر شدند و برخی كه فرار كرده بودند، پس از مدتی دستگیر و مجازات شدند.