اوصاف پاکان در کلام امیرالمؤمنین علی(ع) + فیلم
جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه دین با اشاره به فرازهایی از خطبه سی و دوم نهجالبلاغه امیرالمؤمنین(ع)، به موضوع اوصاف پاکان در کلام امام علی(ع) پرداخت.
به گزارش ایکنا، به مناسبت ایام ماه مبارک رمضان امسال، پای درس‌گفتار «گزیده‌هایی از نهجالبلاغه» از زبان عماد افروغ، جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه دین نشسته‌ایم.
عماد افروغ در نوزدهمین قسمت این مجموعه با موضوع «اقلیتی به نام پاکان» به تشریح دیدگاه حضرت امیرالمؤمنین(ع) در رابطه با اوصاف پاکان به عنوان اقلیتی که یاد قیامت چشم‌هایشان را بر روی همه چیز فرو بسته است پرداخت که مشروح آن را در ادامه می‌بینید و می‌خوانید.
در ادامه خطبه سی و دوم نهجالبلاغه امیرالمؤمنین(ع)، پس از تشریح وصف ناپاکان، به موضوع اوصاف پاکان از نگاه حضرت امیر(ع) می‌پردازیم. امام علی(ع) در وصف پاکان این‌گونه می‌فرمایند: «در این میان گروه اندکی باقی ماندهاند که یاد قیامت چشم‌هایشان را بر همه چیز فرو بسته و ترس رستاخیز اشک‌هایشان را جاری ساخته است. برخی از آن‌ها از جامعه رانده شده و تنها زندگی می‌کنند و برخی دیگر ترسان و سرکوب شده و یا لب فرو بسته و سکوت اختیار کرده‌اند.
بعضی مخلصانه همچنان مردم را به سوی خدا دعوت می‌کنند و بعضی دیگر گریان و دردناکند که تقیه و خویشتن‌داری آنان را از چشم مردم انداخته است و ناتوانی وجودشان را فرا گرفته، گویا در دریای نمک فرو رفته‌اند. دهان‌هایشان بسته و قلب‌هایشان مجروح است. آن‌قدر نصیحت کرده‌اند که خسته شده‌اند. از بس سرکوب شده‌اند، ناتوانند و چندان کشته داده‌اند که انگشت‌شمارند. ای مردم! باید دنیای حرام در چشمانتان از پر کاه خشکیده و تفاله‌های قیچی‌شده دامداران بی‌ارزش‌تر باشند. از پیشینیان خود پند گیرید، پیش از آنکه آیندگان از شما پند گیرند. این دنیای فاسد نکوهش داده شده را رها کنید زیرا مشتاقان شیفته‌تر از شما را رها کرده است».
در ادامه موضوع وصف پاکان، امام علی(ع) در خطبه 113 نهجالبلاغه نیز مطلبی دارند که می‌فرمایند: «همانا زاهدان اگرچه خندان باشند، قلبشان می‌گرید و اگرچه شادمان باشند، اندوه آنان شدید است و اگرچه برای نعمتهای فراوان مورد غبطه دیگران قرار می‌گیرند، اما با نفس خود در دشمنی بسیار قرار دارند».
برخی از مردم فکر می‌کنند که اگر مؤمن ظاهر آرامی دارد، حتما در باطن نیز آرام است. این افراد درک نمی‌کنند که غم و شادی با یکدیگر توأمان است. دنیا دار تضاد است و مؤمن نیز آشفتگی‌ها و اضطراب‌های زیادی در قلب خود احساس می‌کند، اما این آشفتگی‌ها ناشی از عدم یقین و بی‌خدایی نیست. مؤمن دردهای زیادی دارد که به سراغ او می‌رود. انسان مؤمن علاوه بر درد خود که همان چگونگی دست یافتن به قرب الهی است، درد دیگران را نیز دارد، اما نباید این‌گونه اندیشید که مؤمن فرد بی‌دردی است.
انتهای پیام
