شفاعت را طوری معنا نکنیم که منجر به سوءبرداشت شود

به گزارش خبرنگار ایکنا؛ مهدی فیض، مؤسس اندیشکده قرآنی تدبر، امروز یکشنبه 19 اردیبهشت‌ماه در ادامه سلسله نشست‌های مبانی تدبر در قرآن کریم با رویکردی نوین به آیات که از سوی سازمان جهاددانشگاهی دانشگاه صنعتی شریف برگزار می‌شود، به ایراد سخنرانی پرداخت. در ادامه متن سخنان وی می‌آید:

حدود یک پنجم از آیات قرآن کریم یعنی حدود 1200 آیه  پیرامون آخرت و قیامت است، در واقع، عمدتاً معّرف جنبه باطنی و پنهان حیات کنونی ماست. از جمله برخی از این آیات، آیه 4 سوره حمد، 106 آل عمران، 16 غافر، 8 تحریم، 13 حدید هستند.

در آیه 13 سوره حدید آمده است: «يَوْمَ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِينَ آمَنُوا انْظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ قِيلَ ارْجِعُوا وَرَاءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَيْنَهُمْ بِسُورٍ لَهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذَابُ؛ و باز آن روز مردان و زنان منافق به اهل ایمان گویند: مشتابید و به ما فرصتی دهید تا ما هم از نور شما روشنایی برگیریم. در پاسخ به آنها گویند: واپس گردید (یعنی اگر می‌توانید به دنیا بازگردید) و از آنجا نور طلبید. در این گفت‌وگو باشند که بین آن دوزخیان با اهل بهشت حصاری حایل گردد و بر آن حصار دری باشد که باطن و درون آن در، بهشت رحمت است و از جانب ظاهر آن عذاب جهنم خواهد بود». همچنین خداوند در آیه 62 سوره توبه فرموده است: «يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَكُمْ لِيُرْضُوكُمْ وَاللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَقُّ أَنْ يُرْضُوهُ إِنْ كَانُوا مُؤْمِنِينَ»؛ منافقان برای اغفال و خشنود کردن شما مؤمنان به نام خدا سوگند می‌خورند، در صورتی که اگر ایمان داشتند، سزاوارتر این بود که خدا و رسول را از خود خشنود کنند»، نکته‌ای که براساس کتاب «چهل حدیث» از حضرت امام خمینی(ره) نباید از آن غافل شویم، این است که رحمت خدا، همین الان هم ما را احاطه كرده که از جمله این رحمات شامل رحمت صحت و سلامت، حیات و امنیت و هدایت و عقل، و فرصت راهنمایی و اصلاح نفس است.

در هزاران رحمت گوناگون حق تعالی، غوطه‌ور هستیم، اما متأسفانه به خوبی از آنها استفاده نمی‌كنیم و گاه اطاعت شیطان می‌كنیم. اگر از این رحمت‌ها در این عالم، استفاده نکنیم، باید بدانیم كه در آن عالم نیز از رحمت‌های بی‌منت حق بی‌بهره هستیم و از شفاعت شفیعان نیز محروم می‌مانیم. جلوی شفاعت شافعان در این عالم، هدایت آنهاست، و در آن عالم، باطن هدایت، شفاعت است. اگر از هدایت بی‌بهره شدیم، از شفاعت بی‌بهره‌ایم، و به هر قدر در این حیات هدایت شدیم، در صحنه قیامت نیز شفاعت می‌شویم.

شفاعت رسول اكرم(ص)، مانند رحمت حق، مطلق است و باید از آن استفاده كنیم؛ اگر خدای نخواسته شیطان با این وسایل، ایمان را از چنگ ما ربود، دیگر قابلیت رحمت و شفاعت، نخواهیم داشت. بنابراین رحمت حق در دو دنیا سرشار است و اگر طالب رحمت هستیم، چرا از این رحمت‌های پیاپی كه در این عالم، مرحمت فرموده و بذر رحمت‌های عوالم دیگر است برخوردار نمی‌شویم.

سؤال این است که این همه انبیا و اولیای خدا، ما را به خوان نعمت و مهمانخانه الهی دعوت كردند، نپذیرفتیم، اما چرا گاهی با یك وسوسه خنّاس و القای شیطانی همه را كنار می‌گذاریم؟ گاهی محکمات كتاب خدا و متواترات احادیث انبیا و اولیاء و ضروریات عقول عقلاً و برهان‌های قطعی حکما را فدای خطورات شیطانی و هواهای نفسانی كرده‌ایم و این نشانه غفلت، كوری و كری و جهالت است که حضرت امام به خوبی به آن اشاره کرده است.

نکته‌ای که در پایان باید به آن اشاره کنم، درباره شفاعت است. مشکلی که ما داریم، این است که شفاعت را غلط تعریف کرده و بر سر این تعریف غلط با وهابی‌ها می‌جنگیم. در حالی که اگر از ابتدا آن را هدایت امروزین تعریف می‌کردیم، این مشکلات وجود نداشت. ما علاوه بر پیامبر و معصومان حتی می‌توانیم از علمایی که ما را هدایت می‌کنند، این شفاعت را بگیریم.

آن چیزی هم که وهابی‌ها خیلی روی آن تمرکز و تقابل دارند، این است که در کتاب‌ها چیزهایی دیده‌اند که شفاعت گاهی اوقات رنگ و بوی پارتی بازی داشته است، اما هیچ عقلانیت و منطقی، پارتی بازی را قبول ندارد، لذا اگر شفاعت را به عنوان یکی از ارکان تفکر شیعه اینگونه تفسیر کنیم، اشتباه است و منجر به سوءبرداشت خواهد شد.