خانه‌ای به وسعت آسمان برای کودکان بی‌پناه
اینجا، چراغی از مهر روشن است، شب‌هایش سوز ندارد و هوایش بس جوانمردانه گرم است، حس آغوش مادر را دارد، حس حمایت پدر را؛ اینجا بیش از همه چیز، عشق و نوع‌دوستی را به تصویر می‌کشد.
به گزارش ایکنا از آذربایجان‌شرقی، چراغ این خانه همیشه روشن و هر لحظه آغوشش باز است برای کودکی که کنار چهارراه با دسته‌گل‌هایش دل‌آشوبه فردا را دارد و برای پسرکی که کودکی‌هایش میان کوچه پس کوچه‌های دلواپسی به تاراج رفته است. اینجا، خیریه فرزندان رحمت است، در تبریز؛ شهری که در آن مهر و مسئولیت دست به دست هم دادند تا خیابان‌هایش به پاکی شهرت یافته و خالی از کودکان کار و ناهنجاری‌های اجتماعی باشد. شاید چنین تصور کنیم که تبریز به واسطه فرهنگ غنی مردمانش به شهر بدون متکدی، شهر پاک، شهر بدون کودک کار شهرت یافته است، اما ورای این پنداشت نیکو که چندان هم بیراه نیست، دست‌هایی گره شدند و پاهایی به صف که با آسیب‌ها مقابله کنند و به واسطه همین تلاش‌ها، تبریز به شهر خیریه‌ها مشهور شده است.
انجمن خیریه فرزندان رحمت، یکی از همین خیریه‌های شناخته شده تبریز است، انجمنی که به لطف فعالیت‌های خیرخواهانه، تبریز را به شهری بدون کودک کار تبدیل کرده، آنچنان‌که شهرهای بزرگ نیز دست یاری از این مرکز طلبیده‌اند. بیش از دو دهه است که خیریه فرزندان رحمت در رابطه با آسیب‌‌های حوزه کودکان فعالیت داشته و به عنوان اولین مرکز شبانه روزی ساماندهی کودکان کار و خیابانی کشور اثرات بسیاری در جامعه داشته است؛ مرکزی که مردم نهاد بوده و با اتکا به خوداشتغالی ایجاد شده و کمک خیرین، اداره می‌شود.
حدود ۸۵۱ کودک در این مرکز ساماندهی شده است. آن‌هم در فضای شبیه به محیط خانه، چراکه مدیر مرکز نیز به همراه خانواده خود غالباً ساکن مرکز بوده و همانند یک خانواده بزرگ، جشن‌ها و دورهمی‌هایش پابرجاست. اینجا کودکان نه تنها صاحب خانه و خانواده می‌شوند، بلکه از سالن ورزشی، اتاق رایانه و گیم، کتابخانه و سایر امکانات آن نیز بهره‌مند می‌شوند و همیشه کسی مراقبشان هست که از تکالیف و مدرسه عقب نمانند.
یکی عازم مشهد مقدس می‌شود، دیگری فیلم مورد علاقه‌اش را تماشا می‌کند و برخی هم مشغول بازی‌ها و سرگرمی‌های دلخواه خود هستند، اینجا دیگر هوای کار خیابانی به سر کسی نمی‌زند، چراکه زندگی، تحصیل، حرفه و حمایت می‌آموزند. کودکان در اینجا هنر و کار هم یاد می‌گیرند تا فردای روزگار بتوانند زندگی خود را اداره کنند. حتی به مراتب بالاتر هم می‌رسند، مدیر، مهندس و یا نخبه‌ای که جامعه را به استعدادهای خود شکوفا می‌کند. آری، این است حکایت نوع دوستی و مسئولیت‌پذیری در شهر اولین‌ها...
مهری هاشم‌زاده
انتهای پیام
